Sporten, werken en een modderbad

Fa Waka beste vrienden,

Na ruim een maand neem ik weer de moeite om een blog te schrijven vanuit Switi Sranan. Pe dansie de, boro man de tu, als het leuk is vliegt de tijd! Ik heb inmiddels een duidelijk beeld gekregen van wat ik nou moet doen op stage. Ik ga mezelf focussen op het begeleiden van jongeren tussen de 16 en 24 jaar oud die door verschillende oorzaken niet meer naar school gaan. Deze jongeren leer ik samen met collega's verschillende life skills en ik begeleid ze naar werk, wanneer deze jongeren een baan hebben onderhoud ik contact met de jongeren en de werkgever. Verder ga ik mij ook richten op het schrijven van beleid/richtlijnen voor de begeleiding van jongeren die voorwaardelijk vrijkomen uit de gevangenis, dit is er namelijk nog niet echt. Ik ben ook zeer gelukkig met een andere Nederlandse stagiaire (Rosa) waarmee ik de organisatie een beetje heb kunnen uitvogelen en mijn plek heb kunnen vinden. Deze stage is voor mij een enorme uitdaging in een andere cultuur en vaak in een andere taal waarvan ik slechts enkele woorden versta (Sranan Tongo). Ik leer veel van mijn collega’s en de jongens, ik krijg veel nieuwe indrukken en zie telkens weer nieuwe manieren van werken.

19 en 20 september heb ik meegedaan aan een spring break toernooi met een grote groep andere stagiairs. We vertrokken om 09:00uur naar een onbekende locatie en we hebben hier vier spellen gespeeld. Het eerste spel was in het bad waar we doorheen moesten zwemmen met een T-shirt dat we aan de andere kant moesten uitknijpen tot de emmer vol was. Het tweede spel was basketbal, het derde spel volleybal en het vierde spel was met het hele team (5 mensen) op drie stoelen de overkant halen en daarna allemaal zo ver mogelijk buikschuiven. Totale chaos af en toe! Hier werd mijn team tweede dus we wisten dat we de dag erna in de finale stonden. S ’avonds speelden we beerpong en werd er gedanst en gedronken. Na een potje nachtelijk basketballen had ik mijn twee tenen flink opengehaald en er was nergens verband te vinden… ontsmet met Borgoe en een stapel pleisters waren voldoende tot ik thuis kwam. De ochtend was zwaar! We moesten ondanks dat toch nog een finale spelen die we net aan verloren…. Niks erger als tweede worden… Desalniettemin was het een top weekend!

2 oktober stond er een festival op het programma, hoewel festival een groot word is was dit een geweldig feest. Het Mariott hotel was de locatie en deze bleek uiterst geschikt. Met een mooi zwembad en een groot open veld erachter was er voldoende ruimte om nog veel meer mensen te ontvangen. Ik heb mezelf goed vermaakt daar.

Dan tot slot ben ik afgelopen weekend naar Bigipan geweest, wat staat voor groot meer. Dit bevindt zich in het district Nickerie en ligt op 4 uur rijden vanaf Paramaribo. Na een lange busreis kwamen we aan bij de bootjes, deze moesten we na vijf minuten over een heuvel heentrekken om verder te kunnen. Na deze heuvel zijn we een stuk over een klein riviertje in de prachtige natuur heengevaren voor we na 45 minuten aankwamen in het verblijf, een groot huis op palen in het midden van een enorm (ondiep) meer. De eerste dag hebben we vis gevangen op dit meer en hebben we dit tijdens het avondeten opgegeten. Na het eten zijn we kaaimannen wezen vangen hoewel deze zich bijna niet lieten zien. Er is er wel een gevangen van ongeveer één meter, wat een beest. De hemel was op de terugvaart kraakhelder, prachtig! S ‘avonds hebben we nog spellen gespeeld en zijn we gaan slapen.
De volgende dag zijn we door het natuurgebied rondom Bigipan gevaren richting de Atlantische Oceaan. Dit natuurgebied is een ondergelopen mangrovebos waar de bomen door verzilting zijn doodgegaan. Dit is echter een broedplaats voor vissen, vogels en insecten wat een prachtig uitzicht heeft opgeleverd wat pure rust uitstraalt. Eenmaal aangekomen bij de oceaan zijn we als dolle 6 jarigen de modder ingedoken waar we na 3 meter zeker een meter in wegzakten, heerlijk! Het schoonmaken bleek echter onmogelijk naderhand, we konden onszelf afspoelen in het water maar voor een douche moest ik wachten tot ik thuis was. Hierna zijn we nog kort naar Nieuw-Nickerie geweest, naar de zeedijk (geen prostituee of coffeeshop gezien) en zijn we weer begonnen aan de wereldreis naar de Wakibasoestraat.

It’s better to do something once than hear about it a thousand times

Mijn complimenten aan de mensen die mijn blog weer tot het eind hebben kunnen lezen.

Mo Syi!